پس از یک تابستان رویایی، جورجینیو با ظاهری تازه به تمرینات چلسی بازگشت. ستاره‌ای که گرچه رنگ موهایش را تغییر داده اما اشتهای سیری‌ناپذیرش برای قهرمانی مثل سابق است. خصیصه‌ای که دلیل اصلی رسیدن او به موقعیت حال حاضرش است.

حکیم زیاش، هم‌تیمی‌اش از واژه "وحشتناک" در مورد او استفاده می‌کند، صفتی که البته در وصف اعتماد به نفس بالای این هافبک است. آن هم پس از دوره‌ای رویایی که او تبدیل به پادشاه فوتبال اروپا شد.

ماه گذشته میلادی ملی‌پوش ایتالیایی، یازدهمین بازیکن تاریخ فوتبال شد که در یک فصل توانسته قهرمان جام ملت‌های اروپا و لیگ قهرمانان فوتبال اروپا شود؛ نقطه اوجی برای سفر رویایی از سواحل برزیل تا قهرمانی در ورزشگاه ومبلی.

جورجینیو هفته گذشته با پیروزی چلسی مقابل ویا رئال قهرمان سوپرجام اروپا هم شد تا طی ۷۴ روز در قهرمانی "هت‌تریک" کند. این بازیکن ۲۹ ساله می‌گوید "اشتهایش" برای عنوان‌های بیشتر او را به پیروزی "معتاد" کرده است.

بازیکنی که در دوران نوجوانی خانه را ترک کرد تا حرفه‌اش را بسازد و می‌گوید که به عنوان بازیکنی جوان مجبور بود با هفته‌ای ۲۰ یورو در ایتالیا زندگی کند. جورجینیو حالا به اندازه‌ای موفق است که مائوریتسیو ساری، سرمربی پیشین ناپولی و چلسی او را شایسته دریافت توپ طلا می‌داند.

کای هاورتز، هم‌تیمی او در چلسی به بخش ورزشی بی‌بی‌سی گفت: "به نظرم بازیکنان خیلی خوب دیگری هستند که در کنار او شانس بردن جایزه را دارند، ولی وقتی شما در یک سال برنده یورو و لیگ قهرمانان می‌شوید، بدون شک سزاوار بردن توپ طلا هستید. من افتخار می‌کنم که هم‌بازی او هستم."

پیش‌فصلی که نظر لمپارد را تغییر داد

سه سال پیش وقتی ساری و جورجینیو در یک روز از ناپولی به چلسی منتقل شدند، همه چیز آماده یک شروع رویایی بود. چلسی برای این هافبک ۵۷ میلیون پوند پرداخته بود.

او در اولین حضورش در فروشگاه باشگاه در قلب هواداران چلسی جای گرفت. جورجینیو همراه با مادرش ماریا ترزا فریتاس که مربی او در دوران کودکی بود به مراسم رفت و وقتی مادرش نام او را روی یک پیراهن نوشت، اشک از چشم بسیاری جاری شد.

اما حضور او در چلسی خیلی زود تحت تاثیر رابطه‌اش با ساری قرار گرفت. تماشاگران او را که به "پسر ساری" معروف شده بود، هو می‌کردند. آن‌ها از شیوه بازی تیم که به "ساری-بال" معروف شده بود، دل خوشی نداشتند؛ شیوه‌ای مبتنی بر پاسکاری بیش از حد اما ناتوان در رسوخ به خط دفاعی حریفان. چلسی آن فصل به رغم عملکرد لغزان در لیگ قهرمانان اروپا، لیگ برتر فوتبال انگلیس را در رتبه سوم تمام کرد.

ساری، چلسی را با وجود قهرمانی در لیگ اروپا ترک کرد و به ایتالیا بازگشت تا هدایت یوونتوس را به عهده بگیرد. جورجینو در لندن باقی ماند و تنها گزینه‌ای که داشت نشان دادن ارزش واقعی‌اش به فرانک لمپارد بود.

البته می‌توان گفت بهترین گلزن تاریخ چلسی که روی نیمکت این تیم نشسته بود و کادر فنی همراه او بعید بود که راضی به از دست دادن این هافبک متولد برزیل شوند.

با این حال تابستان ۲۰۱۹ و در در اردوی پیش‌فصل دوبلین بود که او چشم سرمربی را گرفت. منابع نزدیک به باشگاه می‌گویند، آگاهی بر این نکته که جورجینیو می‌تواند "محرک" تیم باشد حتی خود لمپارد را هم غافلگیر کرد؛ نه تنها در داخل زمین که در خارج زمین با توجه به رفاقتی که با بازیکنان چلسی به هم زده بود.

او خیلی سریع به بازیکنانی که روز بدی را پشت سرگذاشته بودند، تسلی می‌داد هر چند آن قدر روراست بود که هم‌زمان بگوید، توقعش از آن‌ها بالاتر است. به همین دلیل هم لمپارد تصمیم گرفت تیم را بر مبنای او بسازد. جورجینیو البته با حضور توماس توخل در میانه‌های فصل گذشته هم به پیشرفت ادامه داد و روز به روز بازیکن بهتری شد.

چگونه مادرش او را قانع کرد پا پس نکشد

همان زمان که تماشاگران چلسی جورجینیو را مسخره می‌کردند، او گفت "هرگز، هیچ شکی" در مورد توانایی‌هایش ندارد و سخت‌تر تلاش می‌کند تا دل هواداران را به دست بیاورد.

این رویکرد جورجینیو از همان دوران بچگی و زمانی که مادرش او را در سانتا کاترینا در جنوب برزیل بزرگ می‌کرد.

جورجینو ۱۳ ساله بود که راهی یک مدرسه فوتبال در ۲۰۰ کیلومتری محل زندگی‌اش شد و در ۱۵ سالگی به ورونا در ایتالیا سفر کرد.

این انتقالی رویایی بود اما اوضاع کاملا هم گل و بلبل نبود و جورجینیو می‌گوید هنگامی متوجه "سختی" اوضاع شد که با هفته‌ای ۲۰ یورو درآمد، تنها کاری که می‌توانست بکند، تمرین و مدرسه رفتن بود.

او سپس رافائل، دروازه‌بان برزیلی را ملاقات کرد که به او گفت، احتمالا مدیر برنامه‌هایش خیلی هم با او صادق نیست. جورجینیو در سال ۲۰۱۹ گفت: "او پرس و جویی کرد و مقداری پول از مدیر برنامه‌هایم گرفت و من آخرش هم متوجه نشدم که چه اتفاقی افتاد."

"آن موقع من در آستانه تسلیم شدن بودم. با چشم اشک‌آلود به خانه تلفن زدم و به مادرم گفتم، می‌خواهم برگردم و دیگر دوست ندارم، فوتبال بازی کنم. او گفت، حتی فکرش را هم نکن، تو خیلی به هدف نزدیک شده‌ای. همان جا بمان و وضعیت را دودستی بچسب."

این نصیحتی خردمندانه از جانب مادرش بود. مصدوم شدن چند بازیکن ورونا برای او به معنای فرصت بازی در دسته دوم فوتبال ایتالیا بود و از آن زمان بود که روند رو به رشد او آغاز شد.

انتخاب ایتالیا به جای برزیل

سفر جورجینو می‌توانست مسیری کاملا متفاوت داشته باشد.

قبل از این که او در سال ۲۰۱۸ از ناپولی به چلسی ملحق شود، منچسترسیتی هم جزو مشتریان پر و پا قرص جورجینیو بود؛ بازیکنی که مارینا گرانوفسکایا، مدیر چلسی او را "یکی از پرخواهان‌ترین هافبک‌های اروپا" نامیده بود.

این قضیه در نتیجه عملکرد درخشان جورجینیو در سری‌آ فوتبال ایتالیا بود. نمایشی که به ناپولی کمک کرد بعد از ۲۵ سال صاحب جام شود و خود این بازیکن را بر سر دو راهی انتخاب ملیت، بین ایتالیا و برزیل قرار داد.

جورجینیو برای نخستین بار در سال ۲۰۱۶ به تیم ملی ایتالیا دعوت شد. او در آن فصل همراه با آلن، دوست برزیلی‌اش به ناپولی کمک کرد تا نایب قهرمان فوتبال ایتالیا شود. ناپولی در فصل‌های بعدی نیز به ترتیب در رتبه‌های سوم و دوم سری‌آ ایستاد.

این دو نفر ابتدا زوج موفقی را در میانه زمین ناپولی ساختند و بعد حسابی باهم رفیق شدند و این گزینه مناسبی برای قرار گرفتن آن‌ها در دیدارهای ملی نیز به وجود آورده بود.

پیش از آن برزیل تنها یک بار به جورجینیو علاقه نشان داده بود و ایتالیا هم یک بار برای یک بازی دوستانه او را دعوت کرده بود. او می‌گوید پس از تصمیمی "سخت" ملیت پدر پدربزرگش را انتخاب کرد.

آلن که حالا هافبک اورتون است، به بی‌بی‌سی گفت: "بدون شک من ترجیح می‌دادم که او برای برزیل بازی کند و در این رابطه صحبت هم کردیم. البته این شانس هم وجود داشت که من در کنار او برای تیم ملی ایتالیا بازی کنم. اما سرانجام من برزیل را انتخاب کردم و او ایتالیا را."

"این‌ها، تصمیم‌هایی بسیار شخصی هستند. او تجربه‌هایی در ایتالیا داشت و تصمیم درستی گرفت. خیلی خوشحالم که او این انتخاب را کرد و حالا برای تمام چیزهایی که فصل گذشته بدست آورده، حتی خوشحال‌تر هم شده‌ام."

"او همیشه سخت‌کوش و مبارز بوده است، همواره با تمام وجود تلاش می‌کند و در نتیجه موفقیت‌هایش اصلا غیر قابل انتظار نیستند."