به گزارش ایسنا، روزنامه «جوان» در ادامه نوشت: خودآگاهی یعنی شناختی که فرد نسبت به خود پیدا می‌کند، یعنی آگاهی از خصوصیات، نقاط ضعف و قدرت، خواسته‌ها، ترس‌ها، انزجارها و... این شناخت به دو طریق به دست می‌آید. یکی از طریق مقایسه‌ای که فرد بین خود و اطرافیان انجام می‌دهد و دیگری از طریق بازخوردها و واکنش‌های مثبت و منفی که اطرافیان به فرد نشان می‌دهند.

مصادیق خودآگاهی

خودآگاهی دارای مصادیق و ابعاد مختلفی است و طیف وسیعی همچون آگاهی از نقاط قوت و ضعف، داشتن تصویری واقع‌بینانه از خود نه احساس حقارت و نه احساس خودشیفتگی، قدرت بیان بالا و توانایی توضیح و تشریح ارزش‌ها و باورهای شخصی برای خود و دیگران، انگیزه برای شناخت، مطالعه مستمر و جدی و تفکر در خود، زندگی کردن با منطق واقع بینانه و انسانی و مطابق با اصول و ارزش‌های خود، داشتن عزت نفس و خودپنداره مثبت و ارزش گذاشتن به خود، برخورد مناسب با ناکامی‌ها و شکست‌ها و داشتن روحیه قوی و سرسخت، لذت بردن از زندگی به‌رغم تمام دشواری‌ها و چالش‌های آن، مثبت و مؤثر ارزشیابی کردن اعمال و رفتارهای خود و احساس لیاقت و توانایی، تشخیص و درک نیازهای جسمی، عاطفی، روانی و علایق و تمایلات خود و ارضای درست این نیازها با رعایت اصول اخلاقی و انسانی، پایبندی به اصول و ارزش‌های شخصی و در نیامدن به رنگ هر کسی و هر چیزی، خویشتنداری، کنترل احساسات، داشتن نظم فکری، مدیریت هیجان، وسعت دید، واقع‌بینی، منطقی بودن و بلوغ عقلانی و عاطفی و... را در بر می‌گیرد. حالا ببینیم این مهارت چگونه به ما در روابط با همسرمان کمک می‌کند.

این روش اوضاع را خراب‌تر می‌کند

همه ما خواسته یا ناخواسته در حال رانندگی با ماشین زندگی‌مان هستیم و می‌کوشیم تا درس‌های خود را خوب فرا بگیریم. این زندگی فرصتی برای درک ماهیت واقعی ماست! در زندگی روزمره خود، گاهی شاهد رفتارهایی از سوی همسرمان هستیم که به شدت عصبانی و آشفته می‌شویم؛ رفتارهایی، چون تنبیه فرزندان، غر زدن، شکوه و گلایه، ابراز نارضایتی، قهر و لجبازی و سایر رفتارهای مخرب.

در مواجهه با چنین رفتارهای رنج‌آوری دو برخورد را شاهد هستیم: برخورد واکنشی و به کار بردن جملاتی چون: «بس کن دیگه، کلافه ام کردی، از خانه برو بیرون، اعصاب برام نذاشتی، ما باید از هم جدا شیم، تو دیگه شورشو درآوردی و...» این روش نه تنها اوضاع را خراب‌تر می‌کند بلکه ما را به راحتی از هم دور و دورتر می‌کند.

۹۰ الی ۱۲۰ ثانیه مکث کنیم

گزینه دیگر استفاده از هنر به کارگیری ذهن آگاهی است. همان طور که تحقیقات نشان داده وقتی هیجان ما بالا می‌رود، کافی است ۹۰ الی ۱۲۰ ثانیه مکث کنیم و سپس دست به اقدام بزنیم. چون عمر هیجانات اولیه کوتاه است. گرچه تحمل همین ۲ دقیقه هم کار آسانی نیست، اما باعث پایین آمدن حجم زیادی از هیجانات می‌شود و کمک می‌کند تا از هیجان و خشم خود و طرف مقابل آگاه شویم.

برای به کارگیری هنر خودآگاهی بهتر است در آن لحظه، همسرمان را در آغوش بگیریم تا شاهد دو اتفاق باشیم: با دیدن رنج پشت رفتارش به او آرامش هدیه کرده ایم، تازه می‌فهمیم که او از چه مشکلی رنج می‌برده! در فرزندپروری نیز یادمان نرفته است وقتی کودکمان را درآغوش می‌گرفتیم، می‌فهمیدیم که گرسنه است، دلش درد می‌کند یا نیاز به عوض کردن لباسش است و نهایتاً متوجه درد، مشکل یا نیازش می‌شدیم. تا زمانی که همسرمان را مورد تهاجم تهدیدها، طعنه زدن‌ها، تمسخرها و تحقیرها قرار می‌دهیم. تا وقتی که غر می‌زنیم یا نصیحتش می‌کنیم، نه تنها از رفتارهای مخربش کاسته نمی‌شود، بلکه شدت بیشتری هم پیدا می‌کند.

بدون قضاوت و داوری، آغوش بگشاییم

هنر خودآگاهی توجه به شیوه‌ای خاص و حضور در لحظه اکنون است بدون قضاوت و داوری. خودآگاهی یعنی آغوشمان را برای پذیرش همسرمان باز کنیم تا بفهمیم از چه چیزی رنج می‌برد، چه خاطره‌ای آزارش می‌دهد و در آن لحظه به چه چیزی نیازمند است. وقتی اینگونه با همسرمان رفتار کردیم به طور حتم احساس مهم بودن، ارزشمند بودن و محبوبیت داشتن را از ما دریافت می‌کند.

به طور حتم علاوه بر درآغوش گرفتن، رفتارهای زیر ما را به او نزدیک‌تر می‌کند: هشیار باشیم تا در دام دلخوری‌هایی که از همسرمان داریم نیفتیم. در تمام اوقات او را کنارمان ببینیم نه روبه‌روی خود. دست از رفتارهای مخرب کنترل بیرونی برداریم و رفتارهای مهرآمیز را جایگزین کنیم. تماس چشمی با همسرمان را دست کم نگیریم، گویی اولین باری است که او را می‌بینیم.

وقتی به حرف‌هایش گوش می‌دهیم، در لحظه حضور داشته باشیم. مدام هنر شنیدن بدون قضاوت را با او تمرین کنیم. خودمان را با همسرمان یک نفر ببینیم. تمام خانه خود را به وسیله شفقت و مهربانی فرش کنیم، به طوری که بذر شفقت‌ورزی به خود و همسر را روی تمام تجارب ارزشمند زندگی بپاشیم.