دوستانی که خبر دارند در تایوان هستم مدام برای من پیام‌های هشدار‌دهنده می‌فرستند. «امیدواریم جلیقه ضد گلوله داشته باشی!» یا «هتل محل اقامتت پناهگاه دارد؟»

آنها در جریان حملات تند رسانه‌های دولتی چین هستند که بیش از همه در گلوبال‌تایمز به چشم می‌خورد و تصور می‌کنند که دیدار نانسی پلوسی از تایوان عواقب ناگواری خواهد داشت.

و البته بسیاری از کارشناسان چینی مستقر در آمریکا هم همین نظر را دارند و این دیدار را «نسنجیده»  توصیف می‌کنند و در مورد «تهدید» پکن هشدار می‌دهند.

اما اینجا ماجرا را طور دیگری می‌بینند.

فردی لیم که زمانی خوانندهٔ هوی‌متال بوده اکنون نمایندهٔ حزب حاکم در پارلمان است. این روزها  فردی موهایش را کوتاه کرده است و پیراهن رسمی می‌پوشد اما هنوز تتو‌ها و خالکوبی‌هایش از آستین‌های اتو‌کشیده‌ لباسش پیداست.

او به بی‌بی‌سی می‌گوید: «یک اصل اساسی برای خوشامد‌گویی تایوان به حضور سیاستمداران بلند‌پایه مانند نانسی پلوسی وجود دارد که بسیار مهم است. این کار برای تحریک چین نیست،  فقط استقبال عادی از یک کشور دوست است درست مانند هر کشور دیگر در جهان.»

این موضوعی است که اکثریت جناح‌های سیاسی تایوان در مورد آن توافق دارند. چارلز چن نماینده حزب مخالف کومینتانگ در پارلمان و سخنگوی سابق ریاست‌جمهوری تایوان است.  

او می‌گوید: «من فکر می‌کنم این بار حضور پلوسی، رئیس‌ مجلس آمریکا در تایوان موقعیت خطیری برای نشان‌ دادن حمایت ایالات متحده از تایوان و دموکراسی در تایوان است.»

از دیدگاه تایوان حضور یکی از سه سیاستمدار مهم آمریکا اهمیت نمادین عظیمی دارد. تایوان خواهان عادی‌سازی روال  دیدار‌های مقامات بلند‌پایه است (آخرین نمونه از چنین دیدار‌هایی حدود ۲۵ سال پیش بوده است).

دیدار نانسی پلوسی محاسبات اساسی منطقه را دگرگون نمی‌کند. موقعیت تایوان به عنوان کشوری مستقل و دارای دموکراسی در معرض تهدید است.

تهدید چین که «اگر لازم باشد به زور این جزیره  را تصرف خواهد کرد» به طور روزافزون به واقعیت نزدیک می‌شود و اکنون چین به طور گسترده از نظر توان نظامی از تایوان پیشرفته‌تر است.

هفتهٔ گذشته تایوان در مانور نظامی زمینی، هوایی، دریایی به نام هان‌هوانگ ۳۸ به مدت پنج روز نمایش چشمگیری از توان نظامی خود عرضه کرد. 

از دیدگاه ناظر عادی این مانور نمایش چشمگیری از توان نظامی مدرن بود اما از دیدگاه کارشناسان نمایشی از میزان عقب‌ماندگی تایوان در برابر قدرت نظامی چین بود. تانک‌ها و جت‌های جنگی این کشور کهنه شده‌اند و ناو‌های جنگی تایوان مجهز به سیستم‌های مدرن موشکی و رادار نیستند و زیردریایی‌های مدرن هم در‌ اختیار ندارد.

هیچ تردیدی وجود ندارد که در نبردی رودر‌رو چین پیروز خواهد شد. اما چه چیزی باعث خواهد شد که چین دست به چنین حمله‌ای بزند؟ از نظر پکن خط قرمز همان اعلام استقلال رسمی تایوان بوده است.

آقای چن می‌گوید دولت فعلی رئیس‌جمهور تسای اینگ ون و حزب پیشروی دموکرات به طور خطرناکی به حملهٔ چین به این کشور نزدیک شده‌اند.

او می‌گوید: «شرایطی که ممکن است پکن تصمیم به حمله به تایوان بگیرد شاید همین باشد که تایوان می‌خواهد مستقل باشد و به هیچ‌عنوان قصد بازگشت از این مسیر را ندارد.»

«از این‌رو اگر در انتخابات ریاست‌جمهوری بعدی باز کاندیدای حزب پیشروی دموکرات انتخاب شود شاید پکن تصمیم بگیرد برای جلوگیری از استقلال تایوان به این کشور حمله کند.»

البته این استدلال حزبی است که با تمام توان تلاش می‌کند دوباره به قدرت برسد اما نشانگر شکاف عمیق در فضای سیاسی تایوان هم هست. از یک طرف حزب کومینتانگ است که می‌خواهد به پکن اطمینان دهد که تایوان وضعیت موجود را تغییر نخواهد داد. از طرف دیگر افرادی مانند  فردی لیم هستند که معتقدند مدارا با چین شکست خورده است و تنها راه برای  تایوان  تدارک دفاع نظامی قدرتمند‌تر است. 

او می‌گوید: «چندین دهه با چین مماشات کردیم و فقط دریافتیم که امکان مدارا با آنها وجود ندارد.»

«پس از جنگ اوکراین، نظر‌سنجی‌ها آشکارا نشان می‌دهد که مردم تایوان خواستار نیروی تدافعی قوی‌تری هستند... به‌ویژه نسل جوان اراده‌ای قوی در دفاع از کشور خود دارد».

آقای لیم حق دارد؛ جنگ اوکراین اثر مهمی بر تایوان گذاشته است.

هفتهٔ پیش در ساختمان متروکه کارخانه‌ای که نیم‌ ساعت با تایپه فاصله دارد حدود ۳۰ زن و مرد جوان را دیدم که اصول اولیهٔ کار با اسلحه را می‌آموختند. این سلاح‌ها بادی‌ هستند اما از نظر ظاهری شبیه سلاح واقعی هستند. این شرکت آموزشی را مکس چیانگ اداره می‌کند.

او به من می‌گوید: «از فوریه ناگهان تعداد متقاضیان پنجاه درصد بیشتر شده است و زنانی که در این کلاس‌ها شرکت می‌کنند حالا چهل تا پنجاه درصد شرکت‌کنندگان را تشکیل می‌دهند.»

«مردم این واقعیت را دریافته‌اند که کشوری قوی می‌تواند کشور همسایه کوچک‌تر را نابود کند. آنچه در اوکراین رخ داد در برابر آنهاست و چنین اتفاقی می‌تواند در کشور ما هم بیفتد.»

در ساختمان بغلی، گروه پیشرفته‌تری تمرین جنگ‌های خیابانی می‌کنند. این گروه به لباس‌های استتار و کلاه‌خود نظامی و جلیقه و دستگاه‌های ارتباط رادیویی مجهز هستند.

روی یک میز لیزا هسوئه تفنگش را پر می‌کند. او می‌گوید: «اگر تنش‌ میان تایوان و چین منجر به جنگ شود من آماده‌ام که از خودم و خانواده‌ام دفاع کنم. به همین دلیل است که اینجا آمده‌ام که کار با سلاح را یاد بگیرم.»

«زنانی مانند من برای جنگ به خط مقدم نمی‌روند اما اگر جنگ شروع شود باید بتوانیم در خانه‌‌ها هم از خود دفاع کنیم.» از او می‌پرسم چرا  فکر می‌کند تایوان باید برای جنگ آماده باشد.

او پاسخ می‌دهد: «آزادی برای من ارزشمند و گرامی است. ما در کشوری آزاد زندگی می‌کنیم. این حقوق اولیه هر انسانی است و باید این ارزش‌ها را پاس داریم.»

«چین کشوری است که در آن دموکراسی وجود ندارد.  برای من موهبتی است که در تایوان بزرگ شده‌ام.»